Tussen half 6 en 7 worden we (ik) wakker gemaakt door N of L. Als de het uur nog 6 is probeer ik ze meestal terug te sturen naar bed. Dat lukt zelden. Ik probeer ze zover te krijgen dat ze fluisteren zodat ze de ander niet wakker maken. Mislukt doorgaans.
Meestal probeer ik M zover te krijgen dat hij beneden boterhammen voor ze gaat smeren, want ik ben nooit uitgerust en vaak ‘s nachts ook nog voor de kinderen uit bed gegaan.
Als M het ontbijt maakt, ben ik meestal iets voor half 8 beneden. Met kleren voor N en L. Soms kleedt hij ze aan, vaker ik. Ik smeer boterhammen, snijd groente fruit, vul bekers, geef vitamine D, kam haren en poets tanden en spoor aan tot tanden poetsen. Dan aansporen tot jas aantrekken, schoenen, nee niet je laarzen, die andere, nee het gaat niet regenen vandaag, die jas is te koud, neem nou je wanten mee, nee oké je hoeft ze nog niet aan maar doe ze dan in je tas, nee je krijgt geen andere broek, je moet gewoon even wennen, straks zit deze ook lekker en je joggingbroek zit in de was.
Tegenwoordig brengt M bijna altijd N naar school, daarna L naar kdv of opa en oma. Als ze weg zijn trek ik mijn onesie uit, maak koffie, ontbijt, en ga achter mijn laptop zitten.
De weken lijken soms een sleur, maar zijn het niet. Het is geen routine, ik moet er elke dag weer bij nadenken. Wordt het koud of warm, gaat het waaien, wat eten we vanavond, lusten ze dat of zal ik nu alvast beginnen met groente stapelen, moest er nog een vriendenboekje mee, oh shit, we moeten nog in die k*tlogeerpinguïn z’n dagboek schrijven en mochten ze vandaag nou verkleed?
Corona maakt alles nog ingewikkelder natuurlijk, maar ook los daarvan ben ik het nog niet gewend. Niet aan het gedoe en alles waar ik aan moet denken, maar ook: dat ik 2 kindjes heb om aan te kleden, te voeden en te verzorgen. Soms kijk ik van een afstandje naar mezelf en denk ik: ‘ja jemig, je bent gewoon echt hun moeder’. Een moeder die boterhammen smeert en lunchtrommels vult (en daar vet veel over nadenkt) en het voelt op een of andere manier ook als een privilege. Dat ik dat mag doen.
