‘Dat is janken om het janken hoor!’
Dat is wat een volwassen man laatst riep naar mijn huilende kleuter. Het regende, het was koud, ze moest zelf een helling op fietsen op haar verroeste kleine kinderfietsje en toen ze ermee ging lopen viel ze om. Huilen dus.
Ik moest stiekem een beetje lachen, want al een half uur lang was ALLES een drama, en toen viel ze om met haar fiets en schoot ik in de lach, omdat ik zo nodig tijdens het ENIGE regenmoment van de dag naar het strand moest.
Maar die vent had gewoon z’n grote muil moeten houden. Wat is dat nou, ben je dan trots op jezelf, als je tegen een meisje van nog geen 6 jaar roept dat ze aan het ‘janken om het janken’ is? Maakt dat je dag beter? Als je niks leuks weet te zeggen, houd dan gewoon je mond.
N hoorde het gelukkig niet, dus ik liet het gaan. Maar om een of andere reden lijken volwassenen te denken dat kinderen een soort gemeengoed zijn waar je tegen kunt zeggen wat je wil, waar je tegen kunt doen hoe je wilt (aaien, laten schrikken, whatever) zonder consequenties. Ik heb daar op mijn oude blog al eens over geschreven, over mensen die zomaar hun handen op de ogen van mijn peuter legden en haar zo de stuipen op het lijf jaagden. Ongevraagde ‘grapjes’ met haar maakten. Commentaar leveren op haar uiterlijk of gedrag. Hebben die lui wel door dat ze óók een mens is, met gevoelens en ervaringen en geen pop waartegen je kunt zeggen wat je wil, waar al je loze opmerkingen gewoon van afglijden?
Sneeuw
Gisteren gebeurde het weer. Ik was aan het sleeën met N en L. L gleed uit en kreeg sneeuw in haar handschoen, wat ze vreselijk vindt. Zij huilen, ik gauw nieuwe handschoenen pakken. Komt er een oudere man naar haar toe: ‘Jij bent het enige kindje dat aan het huilen is in de sneeuw hoor!’
Echt, vent, houd je mond.
Ik sneerde: ‘Dit is ook de eerste keer dat ze huilt in de sneeuw, dus maakt u zich maar geen zorgen menéér.’
En zelfs als ze wel alleen maar huilt in de sneeuw. Dan nog zijn het jouw zaken niet! Niet alle kinderen houden van sneeuw. Het is niet verplicht. Je weet niks van mij, mijn kinderen of wat dan ook.
De man bleef staan praatte over L haar handschoen die nog op de sneeuw lag, het is een wantje in de vorm van een haai.
‘Er ligt hier een soort vis in de sneeuw, nou jaaaaa.’
N, L en ik negeerden hem.
Hond
Vorige week, we waren een paar dagen op de Veluwe. L zag een hond en die wou ze aaien. Ze weet dat ze dat altijd moet vragen aan het baasje van de hond, dus ze liep naar de vrouw die de hond aangelijnd had.
Die vrouw ging volledig uit haar stekker. Schreeuwde: ‘Je mag NOOIT zomaar een hond aaien! ALTIJD vragen!’
L schrok, bleef staan, lipje begon te trillen.
Ik: ‘Ze wou het ook vragen mevrouw, als u zegt dat het niet kan dan is er niks aan de hand.’
‘Ja, maar straks gaat er wat mis en dan heb ik het weer gedaan!’, zei ze.
Ik: ‘Ze weet dat ze het altijd moet vragen. Ze zal echt niet zomaar naar een hond lopen en die hond aaien, dat durft ze ook niet. Bovendien zijn we er toch bij?’
De vrouw negeerde mij en voer verder uit tegen L, een peutertje van 3 jaar. ‘Nooit meer doen he?! Nooit zomaar naar een hond lopen. Die hond kan jou bijten.’
L was niet bang voor die hond. Maar wel voor die vrouw.
Wat dan wel?
Toen N net kon fietsen, fietsen we een stukje door de duinen. N gillen, want haar benen werden moe, Marijn en ik aansporen. Het was mooi weer, zondag, en knetterdruk. En allemaal mensen die haar aanmoedigden:
‘Wat kun jij goed fietsen! Wat knap! Ben je al zo ver! Wat goed van jou!’
N reageerde er niet op, maar ik denk dat het haar stiekem wel trots maakte. In ieder geval een stuk trotser dan ‘dat is janken om het janken’.
